Tegelveld bestaande uit 15 tegels met op iedere tegel een cartouche waarin een man is afgebeeld, ieder met een verschillende bloem in de hand. Allemaal zijn ze afgebeeld met een blauw ondershirt met daarover een overjas in verschillende kleuren (12 met schubpatroon, 3 gestreept). Hun haar is in strengen gevlochten en ze dragen een hoofdeksel van schapenhaar.
Op de tegels is een laag slib aangebracht waarop de decoratie is aangebracht. Daarover werd een transparante glazuur aangebracht. Dit soort tegels decoreerden paleizen en badhuizen, zowel mannen als vrouwen werden afgebeeld met verschillende soorten hoofddeksels en haardracht. Dit type keramiek werd gemaakt tijdens de Safavid dynastie met als bloeiperiode de mid tot late 17de eeuw. Het afbeelden van mensen en dieren was populair tijdens deze periode. Deze stijl werd ontwikkeld voor schilderingen onder Riza Abbasi (ca. 1565–1635), die voor het hof werkte van Shah Abbas en vormde de inspiratiebron voor dit soort tegels en borden met vergelijkbare afbeeldingen.
Het schubpatroon is een typisch decoratiepatroon van de Ishafan werkplaatsen en is ook te zien op de randen van borden. De buitenste twee lijnen zijn in zwart uitgevoerd en het binnenste gedeelte is ingekleurd met groen, rood of geel. In het geval van dit tegelveld is geel gebruikt. De inspiratie komt waarschijnlijk van decoraties op Chinees porselein.
Dit soort portretten zijn altijd afgebeeld in driekwart aanzicht (three-quarter view), waarbij het bovengedeelte van het lichaam iets naar achter helt en het hoofd richting een van de schouders wijst. De figuren hebben een zgn. 'dubbele onderkin' die werd geassocieerd met 'mooie mensen' zoals afgebeeld in de Safavid periode door hofschilder Riza Abbasi. De figuren hebben duidelijk gearceerde wenkbrauwen en een kleine mond.
Het hof was voor zover bekend geen sponsor van de keramische industrie, maar stimuleerde en financierde wel de bouw van paleizen, moskeeën en andere impostante gebouwen. Deze werden veelal gedecoreerd met tegels, wat weer de productie van dit soort keramiek aanjaagde. Er waren wel werkplaatsen toegewezen als hofleveranciers.
Dit type keramiek stond voorheen bekend als 'Kubachi' keramiek, al heeft dit niets van doen met de productieplaats. In de late 19de eeuw werd in deze regio dit soort keramiek in grote hoeveelheden aangetroffen in huizen van de lokale bevolking. Door de populariteit van het Midden Oosten in West-Europa in deze periode kwam dit soort keramiek in trek. Het werd vervolgens door handelaren in het Westen verkocht, waar het als Kubachi bekend kwam te staan.
p. 173-175 Golombek (ed.), 2014
